حافظه دو کاناله (RAM) چیست؟

RAM (حافظه دسترسی تصادفی) جزء کلیدی هر رایانه است، اما چیزی بیشتر از ظرفیت یا سرعت در آن وجود دارد. حافظه دو کاناله افزایش قابل توجهی در پهنای باند حافظه ارائه می دهد، اما چرا این مهم است؟

اگر در مورد کانال های حافظه کنجکاو هستید، به خصوص به این دلیل که می خواهید یک رایانه شخصی بسازید یا ارتقا دهید، همه مهم ترین چیزهایی را که باید در مورد این ویژگی حافظه بدانید و چگونه می توانید مطمئن شوید که بیشترین استفاده را می کنید را توضیح خواهیم داد. از RAM شما خارج است.

آشنایی با کانال های حافظه

یک "کانال" حافظه یک اتصال فیزیکی اختصاصی بین یک ماژول RAM و یک CPU است. به طور خاص، این یک اتصال به کنترل کننده حافظه است که در CPU یکپارچه شده است.

ادغام کنترل‌کننده‌های حافظه در هر دو CPU اینتل و AMD کار بزرگی بود، در حالی که قبل از اینکه کنترلر حافظه روی مادربرد قرار داشت.

داده ها در طول این کانال اختصاصی به و از RAM توسط CPU منتقل می شوند. کانال حداکثر مقدار داده ای دارد که می توان آن را به یکباره منتقل کرد، یعنی همان پهنای باند.

کنترل کننده حافظه CPU تقریباً به طور قطع بیش از یک کانال دارد، و بنابراین می توانید کل پهنای باند هر کانال را با هم اضافه کنید تا کل پهنای باند حافظه ممکن را با یک CPU مشخص بدست آورید. این حاصل حاصل از مجموع پهنای کانال های حافظه است (مثلاً دو کانال در یک CPU 64 بیتی تا 128 بیت جمع می شوند) ضرب در فرکانس استیک های اندازه گیری شده در مگاهرتز (مگا هرتز).

معماری حافظه دو کاناله

بنابراین، بر اساس آنچه که توضیح دادیم، یک رایانه شخصی با تنظیم حافظه دو کاناله، دو کانال مجزا برای ارتباط RAM با CPU دارد. با دسترسی به دو بانک مجزای RAM که هر کدام با کانال حافظه مخصوص به خود، CPU می‌تواند انتقال داده را به گونه‌ای انجام دهد که حداکثر استفاده را از این راه‌اندازی ببرد.

از برخی جهات، شبیه به راه اندازی هارد دیسک RAID است، که در آن دو دیسک فیزیکی به یک دیسک مجازی تبدیل می‌شوند و انتقال داده‌ها بین آنها تقسیم می‌شود به گونه‌ای که تقریباً دوبرابر عملکرد خواهید داشت. از یک درایو به همین ترتیب، SSD ها همچنین از چندین کانال برای هر چیپ حافظه متصل به یک کنترلر SSD استفاده می کنند تا کل پهنای باند و در نتیجه سرعت انتقال درایو را افزایش دهند.

در حالی که این مقاله در مورد حافظه دو کاناله است، ذکر این نکته مهم است که تنظیمات سه کاناله و چهار کاناله وجود دارد، اگرچه این موارد معمولاً برای سیستم‌های با کارایی بسیار بالا رزرو می‌شوند..

ماژول های حافظه

تراشه‌های رم در ماژول‌های حافظه بسته‌بندی می‌شوند، که سپس از طریق مادربرد به CPU متصل می‌شوند. رایانه‌های SoC (سیستم روی یک تراشه) مانند M1 MacBook Air و دستگاه‌های تلفن همراه مدرن، RAM و CPU را در یک بسته قرار می‌دهند، اما برای رایانه‌های رومیزی و اکثر سیستم‌های لپ‌تاپ، شما با ماژول‌های حافظه مجزا کار خواهید کرد.

انواع مختلفی از ماژول های حافظه وجود داشته است، اما کاربران دسکتاپ تقریباً مطمئناً با DIMM یا ماژول های حافظه داخلی دوگانهو SODIMM (Small Outlineحافظه درون خطی دوگانه مواجه خواهند شد. ماژول ها). در زمان نگارش، به نظر می رسد فرمت جدیدی برای دستگاه های تلفن همراه به نام حافظه LPCAMM، فرمت محبوب بعدی باشد.

DIMM ها جهانی نیستند زیرا نسل های مختلف فناوری RAM همه با یک CPU کار نمی کنند. حافظه DDR5 (Double Data Rate Generation 5) آخرین تکرار تا این لحظه است. همانطور که ممکن است حدس بزنید، قبل از آن DDR4، DDR3، DDR2 و در ابتدا DDR بودند. پین های این ماژول ها به گونه ای کلید می خورند که نمی توانید به طور تصادفی رم ناسازگار را در یک اسلات وارد کنید. در مورد اسلات ها، ما همچنین باید به طور خلاصه در مورد مادربردها صحبت کنیم.

مادربردها و حافظه

اسلات‌هایی که ماژول‌های حافظه در آن قرار می‌گیرند روی مادربرد شما هستند و سیم‌کشی آن شکاف‌ها به CPU به طور فیزیکی تعیین می‌کند که چه نوع ترتیب کانال حافظه برای رایانه شما امکان‌پذیر است.

از آنجایی که کنترلرهای حافظه در CPU نیستند، چیپست دقیق مورد استفاده توسط مادربرد شما برای عملکرد حافظه مهم نیست. با این حال، حتی اگر CPU شما از حافظه چند کاناله بالاتر از پیکربندی دو کاناله (به عنوان مثال، پیکربندی چهار کاناله) پشتیبانی کند، اگر مادربرد به صورت فیزیکی برای آن سیم‌کشی نشده باشد، نمی‌توانید از آن استفاده کنید.

در یک سیستم دو کاناله، مادربرد در رایانه رومیزی معمولاً دارای چهار اسلات برای ماژول‌های حافظه است. لپ تاپ ها و رایانه های شخصی کوچک مانند مادربردهای mITX معمولاً دارای دو اسلات هستند.

اگر دو اسلات دارید، هر شکاف به کانال دیگری متصل است. اگر چهار اسلات در یک سیستم دو کاناله دارید، هر جفت ماژول رم یک کانال مشترک دارند. یک سیستم سه کاناله ممکن است سه یا شش اسلات داشته باشد. یک سیستم چهار کاناله دارای چهار یا هشت اسلات خواهد بود.

مدربوردها معمولاً دارای اسلات‌های رم با کد رنگی یا شماره‌دار هستند که به شما نشان می‌دهد چگونه ماژول‌های رم خود را طوری مرتب کنید که رم چند کاناله دریافت کنید. RAM باید به صورت جفت و طبق الگوی مشخص شده وارد شود..

معایب Single-Channel در مقابل Dual-Channel

صرف نظر از اینکه چند کانال دارید، همیشه می‌توانید در حالت تک کانال اجرا کنید. این کار را می توان با یک ماژول حافظه منفرد یا دو ماژول حافظه که در شکاف هایی با سیم به یک کانال متصل شده اند انجام داد. البته، اگر دو ماژول حافظه دارید، باید هر کدام را به کانال دیگری اختصاص دهید تا بتوانید در حالت دو کاناله اجرا کنید.

اما، اگر این کار را نکنید و فقط به حالت تک کاناله بمانید، چه اتفاقی می‌افتد؟ همانطور که اشاره کردیم، عرض "لوله" که داده ها را به CPU شما تغذیه می کند به نصف کاهش یافته است، اما اینکه چقدر تأثیر خواهد داشت کاملاً بستگی به نوع CPU شما و استفاده از رایانه شما دارد.

برای مثال، برای لپ‌تاپ‌های مقرون به صرفه که برای مدارس عمومی و کارهای اداری در نظر گرفته شده‌اند، بسیار رایج است که فقط با یک ماژول RAM و یک اسلات باز عرضه شوند. بنابراین واضح است که این لپ تاپ ها در حالت تک کاناله کار می کنند. با این حال، برای مرور وب یا تماشای برخی از Netflix، به سختی متوجه تفاوت خواهید شد.

اگر یک CPU با هشت هسته دارید که وظایف پیچیده‌ای را روی مقادیر زیادی داده انجام می‌دهند، احتمالاً تک کاناله عملکرد را خفه می‌کند زیرا CPU در نهایت منتظر داده می‌شود. نکته این است که شما همیشه شاهد افزایش عملکرد با استفاده از حافظه دو کاناله به جای استفاده از حافظه تک کاناله نخواهید بود زیرا همه انواع برنامه ها به پهنای باند حافظه زیادی نیاز ندارند.

با این حال، اگر در حال ساخت یک رایانه شخصی بازی هستید، پس تا حد امکان پهنای باند حافظه بیشتری می خواهید، زیرا بازی های ویدیویی مدرن از هر آنچه که دارید استفاده می کنند، و حجم عظیمی از داده وجود دارد که باید بین CPU و GPU منتقل شود. و RAM.

ترکیب و تطبیق ماژول‌های حافظه – این کار را نکنید!

برای اینکه RAM دو کاناله به درستی کار کند، الزاماتی وجود دارد، و همچنین برای پیکربندی های سه و چهار کانال اعمال می شود.

در تئوری، می‌توانید از حافظه‌های برندهای مختلف استفاده کنید، به شرطی که ظرفیت، سرعت، تأخیر و زمان‌بندی یکسانی داشته باشد. با این حال، در عمل، اگر مارک های RAM را با هم ترکیب کنید، مشکلات سازگاری رایج است. در بهترین حالت، سرعت حافظه را فقط به سرعت کندترین چوب در ترکیب دریافت خواهید کرد. در بدترین حالت، از بی ثباتی رنج خواهید برد. به طور خاص، ممکن است پست های انجمن را برای CPU های AMD Ryzen مشاهده کنید که حساسیت به زمان بندی چسب یا سایر تغییرات کوچک را نشان می دهد، به خصوص وقتی اورکلاک کردن!.

بهترین روش استفاده از DRAM های یکسان برای همه اسلات های حافظه است. حتی بهتر از آن خرید یک کیت RAM است، جایی که جفت‌های RAM که به ترتیب تولید می‌شوند با هم فروخته می‌شوند.

بررسی اینکه در حالت دو کاناله هستید

h2>

چند راه برای دیدن اینکه آیا پیکربندی حافظه مناسب را برای معماری دو کاناله با موفقیت تنظیم کرده اید وجود دارد. در گذشته، سرعت انتقال حافظه و پیکربندی کانال خود را در طول تست حافظه که توسط BIOS هنگام راه‌اندازی نمایش داده می‌شد، مشاهده می‌کردید.

این روزها رایانه‌ها آنقدر سریع راه‌اندازی می‌شوند که هیچ زمانی برای دیدن پیام‌های راه‌اندازی ندارید، و با رایانه‌های مدرن UEFI، به هر حال همه اینها در پشت یک لوگوی زیبا پنهان شده است. خبر خوب این است که می توانید به راحتی با استفاده از یک برنامه بررسی کنید.

برای کاربران ویندوز، CPU-Z برنامه کاربردی است. یک جایگزین منبع باز نیز وجود دارد که به نام CPU-X شناخته می شود، اما به CPU-Z وابسته نیست. همچنین، GPU-Z در مورد GPU شما به شما می گوید، اما به CPU-Z نیز وابسته نیست، فقط برای روشن شدن!

پس از دانلود و اجرای CPU-Z، روی برگه Memory کلیک کنید و سپس مطمئن شوید که "2×64 بیت" یا بیشتر را نشان می دهد. در این حالت 4×32 بیت می خواند. دلیلش این است که این یک سیستم DDR5 است که در هر ماژول دو کانال فرعی دارد.

اگر "1×64 بیت" را نشان می‌دهد و بیش از یک حافظه رم نصب کرده‌اید، به این معنی است که مشکلی پیش آمده است و باید مقداری عیب‌یابی انجام دهید.

بررسی عملکرد بهتر

اگر می خواهید بدانید که آیا واقعاً عملکرد بهتری از اجرای حافظه چهار کاناله به جای دو کاناله یا دو کاناله به جای تک کاناله دارید، یک معیار تنها راه حل است.

این می‌تواند یک معیار مصنوعی باشد مانند 3D Mark، که به شما ایده‌ای از عملکرد بازی می‌دهد، یا Cinebench، که به شما ایده‌ای از کارهای فشرده CPU می‌دهد که از تمام هسته‌های CPU موجود استفاده می‌کنند.

همچنین می‌توانید عملکرد را در برنامه‌های واقعی با زمان‌بندی مدت زمان انجام کارها یا با نگاه کردن به نرخ فریم در حین بازی‌های ویدیویی اندازه‌گیری کنید. تست را در حالت تک کانال انجام دهید، سپس رم خود را برای حالت دو کاناله حرکت دهید و ببینید آیا تفاوت عملی دارد یا خیر. همانطور که گفته شد، مگر اینکه در حالت‌های چند کاناله با مشکلات پایداری مواجه شوید، تقریباً هیچ دلیلی وجود ندارد که این روزها از هر رایانه در حالت تک کاناله استفاده کنید، مگر اینکه فقط یک حافظه رم داشته باشید.

.

پست های مرتبط: